بررسی سمیت نانو لوله های کربنی اولیه و عامل دار شده در ﺳﻠﻮل ﻫﺎی ریوی اﻧﺴﺎن

سابقه و هدف: نانولوله های کربنی حاملی مهم در امر دارورسانی و کاربردهای پزشکی هستند. این مطالعه جهت بررسی آثار سمیت سلولی نانولوله های کربنی اولیه و عامل دار شده در سلول های A549 به عنوان مدل ﺳﻠﻮلی ریوی اﻧﺴﺎن انجام شد. مواد و روش ها: نانولوله های کربنی تک دیواره به وسیله گروه های عاملی مختلف پگیله شدند. سپس، نانولوله های کربنی اولیه و اصلاح شده با سلول های A549 مواجه گردیدند. مدت مواجهه 24، 48 و 72 ساعت بود و غلظت های صفر تا 600 &mug/ml بررسی گردید. تغییرات مورفولوژیک با میکروسکوپ معکوس و درصد زنده ماندن رده سلولی A549 توسط آزمون MTT بررسی گردید. نتایج: غلظت 600 &mug/ml از نانولوله های کربنی پگیله شده به واسطه عاملی آمین و کربوکسیل، پس از 48 ساعت موجب تغییرات مورفولوژیکی معنی دار در سلول های A549 شدند. این تغییرات در 72 ساعت نیز به صورت مشابه تداوم داشت. در غلظت های 100، 200 و 400، نانولوله های آمینه زیست سازگاری بهتری در همه فواصل زمانی در مقایسه با نانولوله های کربنی پگیله کربوکسیله نشان دادند. نتایج آزمون MTT نشان دهنده کاهش معنی داری در میزان زنده ماندن سلول های A549 در غلظت های بیش از &mug/ml 200 در نانولوله های کربنی پگیله کربوکسیله و غلظت های بیش از &mug/ml 400 در مواجهه نانولوله های کربنی پگیله آمینه بودند (05/0>P). در حالی که نانولوله های کربنی خالص در غلظت&mug/ml 100 اثرات سایتوتوکسیک بر سلول های A549 نشان دادند. نتیجه گیری: به نظر می رسد گروه عاملی آمین و بار مثبت سطحی با اصلاح سطحی نانولوله های کربنی، می تواند راه کار جذابی جهت کاربرد نانولوله های کربنی به عنوان حامل های ایمن تر باشد.